8. Hafta - Bekleyiş

İzmir'de annemlerin yanındayım. Akbulut'un iş yükü İstanbul ve Göcek arasında bölündü. O mekik dokurken, ben onca mide bulantısıyla, bir domates doğramayı bile beceremiyor ve ezelden beri geceleri evde bir başıma kalamıyorken en akıllıcası annemlerde kalmam gibi göründü bize.

Sık idrara çıkma hadisesinde de tavan yaptım sanırım, bir gece 5 kere tuvalete kalkıp, tekrar uyuduğum oldu. Sinir bozukluğum devam ediyor

Daha önce tarafıma yapılmış, "doktorlar seni kanaman olmadan yatırmazlar, sen baştan dikkat et kendine, fazla ayakta kalma, yorulma, kanaman olmasın hiç yatmak zorunda kalma" uyarısına sadık kalarak sadece iğnemi yaptıracak bir yer bulmak için çıkıyorum sokağa, onun haricinde kitap okuyorum evde sıcaktan bunalarak.

Hamileliğimin başından beri her gece gördüğüm kabusların arasında bir çiçek açıverdi bu hafta ansızın. Bir köşede oturan, sessiz sakin, cinsiyeti belirsiz bir bebek gördüm rüyamda Kime ait olduğunu biliyordum, bir de sürekli, " bu bebeği kim bıraktı buraya ? tüh bırakıp gitmişler görüyor musun? bize kaldı galiba" diye söyleniyordum. Bebek; koyu renk saçlı, siyah upuzun kirpikli, dışı lacivert hareli mavi gözlü, beyaz akça pakça bir bebekti, durduğu yerden ısrarla suratma bakıyordu. Anne tarafıma ve/veya Akbulut'un babasına çekmesi halinde mavi gözlü olabilir mi acaba? O mudur? Bana moral olsun, umut olsun diye mi rüyama girip gözükmüştür? Bu mudur?

Hani bazen akan sudan medet umar ya insan, her ne olursa olsun, güzel rüyaydı. Gene görmeye itirazım yok.